Leren kijken - het edelhert

Leren kijken van oom Henk

Bovenstaande foto herinnert mij aan mijn oom Henk van Doorn. Hij was een fotograaf met een voorkeur voor natuur en architectuur. Oom Henk werkte dertig jaar voor de Raiffeisenbank. Als fotograaf maakte hij kalenders, illustreerde jaarverslagen en onderhield het archief. Kort na de fusie van zijn bank tot Rabobank mocht hij op zijn 52ste met de vut.

Hij zei weleens dat ie waarschijnlijk de eerste vutter van Nederland was, met behoud van volledig salaris tot aan zijn pensioen. Ik ging graag naar hem toe, want elk bezoek was een verrassing. Had ie een condensator gevonden, dan schilderde hij een ruimtelandschap om het ding er als maanlander op te plakken.

Met zijn authentieke toepassingen van fotografie, zijn zoektocht naar een werkend perpetuum mobile en de vele andere ‘bijzondere taken’ waarmee hij zijn dagen vulde, kon hij zo in Showroom, een enorm populair tv-programma in die tijd.

Er op uit

Het mooiste vond ik echter de dagen dat we er op uit gingen. Naar een bos, het strand of een deel van een stad met bijzondere architectuur. Hij beantwoordde onderweg al mijn vragen over de planten, bomen en dieren. Of hij vertelde over de bouwkundige details waar ik op moest letten.

Als we ergens liepen kon hij ineens versnellen of wegspringen. Dan had hij iets gezien om te fotograferen. De vorm van een vis in de knoesten en het schors van een boom, een bijzondere lichtval of een lijnenspel van hekken of daken.

Er gebeurde altijd iets bijzonders op onze tripjes. We zijn eens omsingeld door vijftien everzwijnen, zijn achtervolgd door wespen en hebben oog in oog gestaan met een edelhert. Het imposante dier stond ineens vijf meter voor ons om zijn kroost te beschermen. We zijn aangevallen door roofvogels, lastig gevallen door een uil van anderhalve meter en liepen eens door een grasland waaruit duizenden sprinkhanen opsprongen, waar we als door een mistlaag doorheen moesten.

Leren kijken

En vrijwel altijd bleef oom Henk fotograferen natuurlijk. Ook op het strand. Een keer had hij een metaaldetector gemaakt van een elektriciteitsbuis, een pannendeksel en wat elektronica. We liepen al even over het strand, het was tegen de avond. Ineens viel hij op de grond. Ik schrok ervan.

“Moet je kijken”, zei hij, “de wind en het water hebben een golfpatroon in het zand gemaakt. Het zijn net bergjes, de zonkant is lichtroze en de schaduwkant is paars. Mooi hè”. Oom Henk bleef fotograferen tot de avond viel. Hij leerde me kijken en me verwonderen. Hij leerde me ongeduldig te zijn, maar geduld te hebben voor wat waardevol is.

Verschenen in het, inmiddels opgeheven, tijdschrift OOK! van Sanoma. De foto komt uit het archief van Deuxième/Polyvisie – het verhaal berust gedeeltelijk op fantasie.

Zie ook de berichten ‘Fotograferen maakt gelukkig‘ en ‘Leren fotograferen

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 12 september 2011 door in de categorie 2011, Fotocolumn

Vorige en volgende berichten

« Ouder: Nieuwer: »

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Comments are closed.