De glazen deur uit het onderbewustzijn

Gisterenavond met een paar vrienden naar de film ‘The Master’ gekeken. Sommigen vonden het thema interessant, een man in de ban van een sekteleider die zijn ideeën begint uit te rollen. Anderen, waaronder ik, vonden het een eerbetoon aan Philip Seymour Hoffman. Het is niet nodig om deze acteur, die afgelopen zondag overleed, te beschrijven. Zijn voorbereiding en de wijze waarop hij talrijke personages natuurgetrouw kon neerzetten zijn deze week uitgebreid beschreven in de bladen.

Dat de film raakvlakken heeft met Scientology merkte ik pas in de loop van de film. Toen er een engrammen-audit werd uitgevoerd. Rond mijn twintigste ben ik een paar weken bij Scientology binnengelopen aan de Nieuwezijds Voorburgwal. Vanuit één van mijn motto’s, die van Paulus, ‘onderzoek alles en behoud het goede’.

Wellicht was het door de film of de periode in mijn leven waarnaar het mij had teruggebracht; Vannacht kwam ik in een halfslaap, zoiets tussen dromen en wakker in. En ik beleefde een voorval uit die tijd.

De glazen deur

Met vijf vrienden bezocht ik een Golden Ten (PDF - 127,29 KB) club in Soesterberg. Daar aangekomen liepen drie vrienden en ik naar binnen. De twee andere vrienden bespraken nog wat bij de auto.

In de hal van circa tien meter, tussen een glazen buitendeur en glazen binnendeur die toegang gaf tot de speelzaal, draaide ik me om te zien of de twee al achter ons aankwamen. Ik liep onderwijl gewoon door. Toen ik zag dat ze achter ons aankwamen draaide ik mijn bovenlijf terug. De glazen deur, die even daarvoor nog automatisch was opengegaan voor de voor mij lopende vrienden, bleef dicht.

Slag door de glazen deur

In de draai sloegen mijn armen tegen de dichte glazen deur. Deze brak. Met een enorm kabaal vielen grote stukken glas naar beneden en in minder dan een seconde zaten mijn armen vol grote en kleine glassplinters. Gek genoeg reageerde bijna niemand, zelfs mijn vrienden stonden als aan de grond genageld. Twee mannen kwamen op me af. Het waren de zaalmanager en een bezoeker.

De eerste was vooral geïnteresseerd in zijn deur. De tweede zag dat ik rustig was. Ik had al snel gezien dat ik geluk had gehad dat de grote brokken glas langs me heen waren gevallen. Er waren geen slagaders geraakt. Ik had alleen circa vierhonderd grote en kleine glassplinters in de buitenkant van mijn armen. De man begon de splinters te verwijderen. Halverwege, nadat hij de grote splinters had verwijderd, vond hij het beter om toch even langs het ziekenhuis te rijden. Met nog ongeveer driehonderd kleine glassplinters in mijn armen reden we naar Ziekenhuis Overvecht.

Gevaarlijker dan electriciteit

Onderweg vertelde de man dat hij elektricien was. Hij was geschrokken, vertelde hij. In zijn werkzame leven had hij verschillende ongelukken gezien met elektriciteit en met glas. Iedereen is angstig voor elektriciteit, vervolgde hij, maar glas is veel gevaarlijker.

In het ziekenhuis werden de overige splinters verwijderd, een groot deel daarvan met een pincet. Mijn armen bestonden uit honderden rode puntjes, die leuk contrasteerden met de sproetjes die ik van jongs af op mijn armen heb. We gingen terug naar Soesterberg. Ik informeerde naar kosten, verzekering en dergelijke bij de zaalmanager. Maar de man wilde er niet van weten. ‘Ik ben blij dat je geen blijvend letsel hebt opgelopen’, zei hij, ’die deur, dat komt wel goed’.

Na een paar weken waren de bloedpuntjes op mijn armen verdwenen en herinnerde niets meer aan het voorval.

Hypnotiseren

Een paar jaar later volgde ik een cursus Hypnotiseren. Ik had in de tussentijd nog wel eens aan het voorval met de glazen deur gedacht en het kwam ook af en toe ter sprake. Ik kon me daarbij niet meer herinneren met welke vrienden ik daar was geweest. René Matton, die later nog als croupier bij de Golden Ten club ging werken, was er zeker bij. En Gerrit en Coen Schreuder. Maar welke twee vrienden er nog meer bij waren, ik wist het niet meer.

Tijdens de cursus Hypnotiseren moest ik er ook zelf aan geloven. Zittend op een stoel werd ik in slaap gebracht. Er zal me een vraag zijn gesteld naar een voorval met glas, waarna ik het verhaal van de glazen deur vertelde en beleefde. Ongeveer zoals hierboven staat, vertelde ik het verhaal. Maar ik zag ook de beelden. En op het moment dat mijn armen tegen de glazen deur sloegen zag ik in een flits de silhouetten van René en Coen in de deur. Onbewust vastgelegde indrukken werden zichtbaar. De stoel met de roodfluwelen zitting die vlak bij de deur tegen een muur stond. Het ovale tafeltje ernaast met daarop een glazen vaasje kunstbloemen en een vissenkom pepermuntjes.

De twee andere vrienden, die met Gerrit voor mij hadden gelopen, zag ik echter niet. Mijn indruk van hen zal zijn gewist in het kabaal van vallend glas.

Herhaling in een halfslaap

De beelden die ik zag tijdens de hypnose kwamen vannacht terug. Nog steeds zonder een antwoord op de vraag welke twee vrienden nog meer getuigen waren van de glassplinteraffaire. Wakker denk ik ‘wat is de mens met zijn nog talrijke onontdekte en/of onverklaarde eigenschappen een prachtige schepping’.

Of zoals Ko van Dijk met zijn donkere basstem het vroeger zo mooi zei in de serie ‘Waar Gebeurd’: ‘Er is meer tussen hemel en aarde dan uw geest kan bevatten, mijn vriend Horatio’. Een citaat uit de Hamlet van Shakespeare.

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 7 februari 2014 door in de categorie 2014, Algemeen

Vorige en volgende berichten

« Ouder: Nieuwer: »

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *